W odpowiednio przystosowanej przestrzeni pracuje odpowiednio przeszkolony nauczyciel, czyli ja, w nieco innej roli niż na kursach ze studentami bez niepełnosprawności, na których jestem bardziej moderatorem, stymulując ich samodzielną pracę...

Studenci słabosłyszący są bardziej zależni od treści, które przykazuję, co czyni mnie zasadniczym, a czasami jedynym źródłem przekazu na zajęciach (...) Nie tłumaczę, pisząc na tablicy odwrócona tyłem do sali, nie komentuję wypowiedzi innego studenta ani nie mówię, gdy student jest zajęty czytaniem – i już po niedługim doświadczeniu przyzwyczajam się to tej czasochłonnej, lecz koniecznej koordynacji czynności (...) Jako „centralny nadajnik”, pełnię też rolę „głównego przekaźnika”, czyli informuję (i decyduję), kto w danej chwili mówi, co powiedział, jakie pytanie zadał i jaką otrzymał odpowiedź (...) Jestem też jedynym wzorem wymowy angielskiej – nie używamy przecież nagrań. Studenci, często mając za sobą ćwiczenia z artykulacji języka polskiego, są bardziej świadomi zasad i miejsc tworzenia dźwięków, a zapisywanie wymowy nowych wyrazów w transkrypcji fonetycznej ułatwia rozróżnianie dźwięków i zbliżanie się do coraz bardziej poprawnej artykulacji (...) czego nauczyli mnie studenci przez te kilka lat w BON UJ? Nauczyłam się nie traktować ich inaczej niż pozostałych studentów, ponieważ najgorsze, co można by zrobić, to nie wymagać od nich w równym stopniu.